Το καρμίνι ενός κρίνου.

 Περιπλανώμενος στη μοναξιά

με τα φτερά της σιωπής 

να μεταφέρουν τα μυστικά μου,

οι επιθυμίες μου,

προσκολλημένες σε σένα 

σαν καπνός θυμιάματος.

Ο χτύπος της καρδιάς αποσιωπάται

όταν περιπλανιέται στις χίμαιρες.

Και ο ασταμάτητος σάλος

ενός σιωπηλού χειρόγραφου, 

που ήδη χαλαρώνει τους ανέμους,

που βρυχώνται και διαλύονται

ανάμεσα στα χέρια μου 

που κοιμούνται

αρπάζοντας τις λύπες μου, 

τις ξεσκίζει από το πνεύμα μου

βάφοντας τις φλέβες τους κόκκινες,

με τα αποστάγματα της ψυχής

και το καρμίνι ενός κρίνου.

Ζ ω ή.

 Γυμνή έρχεται η νύχτα

των φαντασμάτων και της μνήμης

εκεί που οι λέξεις δεν μπορούν

να γεφυρώσουν το χάσμα.

Εκεί που ο γκιώνης θρηνεί.

Όταν τα χείλη της λήθης μας θυμούνται

τότε εσύ και εγώ θα είμαστε

φιλιά από άλλους εραστές,

στην παραλία όπου ξεχάσαμε το σώμα μας.

Ζωή, ήπιαμε σαν παιχνίδι

στα χείλη της νύχτας,

σαν ένα φιλί που άρπαξε

και που ξετυλίγει την ημέρα,

με τόση βιασύνη

όσο το αίμα που κυλούσε στις φλέβες μας.

Ζωή, που ήταν πάντα εκεί,

πίσω από όνειρα και χίμαιρες,

αλλά ήταν σιωπηλή

και αφού μας είδε,

κορόιδεψε , τις αδεξιότητες

και τους φόβους μας.

Ζωή, που δεν σταματά να συμβαίνει

και που μας στερεί τον χρόνο να ζήσουμε

και να προσπαθήσουμε να τον καταλάβουμε.

Ζωή, που δεν είχε έρθει

και ξαφνικά, είχε φύγει.

Θα κρυφτώ στη σιωπή.

 Θα κρυφτώ στη σιωπή

για να μην νιώσω τον χρόνο,

και θα σβήσω με τα δάκρυά μου

το απόλυτο κενό σου 

θα κοιμηθώ στη μνήμη σου

για να ονειρευτώ ότι σε έχω

για να δώσω στη δική μου ζωή

λίγη ελπίδα.

Σε εκείνες τις σκοτεινές νύχτες

χωρίς φεγγάρι

το άρωμα σου ανάμεσα στις αναμνήσεις

θολώνει τα μαραμένα αποτυπώματα

εκεί που η φωνή σου έχει σιωπήσει.

Πρέπει στο τέλος κάθε ημέρας,

να σχεδιάσω νέες διαδρομές

στο μετάξι του μαξιλαριού μου.

αναζητώντας το ακριβές σχέδιο

χωρίς να παρατηρήσω το πέρασμα

της νιότης, της λογικής,

της αγάπης και του πάθους

σε αναζήτηση φαντασιώσεων

για να βρω την ψευδαίσθηση

ότι υπάρχεις.

Ασημένιες ίνες του φεγγαριού.

 Γέμισες όλη μου τη ζωή

με ψευδαίσθηση,

πήρες το κορμί μου 

ελέγχοντας τις αισθήσεις μου

και η ψυχή μου μένει άφωνη.

Η σιωπή του κενού 

κάλυψε τα μάτια μου

με το πέπλο των αμφιβολιών.

Θα σώσω τα όνειρά μου

στις εσοχές του μυαλού μου

και τα χέρια μου σαν δύο φτερά

θα με προστατέψουν από την εγκατάλειψή σου.

Η μοναξιά κλαίει όταν αντανακλάται

στο σπασμένο καθρέφτη

των αναμνήσεών σου,

και η θλίψη υφαίνει

εύθραυστες ελπίδες.

Οι ψευδαισθήσεις του αύριο

ψεύδονται χαμένες,

μετατρέποντας τη μοίρα μου 

σε δάκρυα και πόνο.

Η μνήμη μου με γδύνει

με το άγγιγμα της σιωπής

η φωνή σου επιστρέφει 

τους παραμορφωμένους ρυθμούς

των οραμάτων μου.

Σε ζωγραφίζω στις σκιές

και βρίσκω τη ζεστασιά σου

στον νυχτερινό αναστεναγμό.

Ασημένιες ίνες του φεγγαριού

χαζεύουν τα παράθυρά μου

Η επιθυμία γίνεται ήρεμη,

και αποκοιμιούνται οι ψυχές μας.

Ψίθυροι του Ανέμου.

 Μια άλλη μέρα τελειώνει

και ένα μαχαίρι τρυπάει 

τους ψίθυρους του ανέμου, των λέξεων

που λένε τα φύλλα σιωπηλά.

Σε εκείνο το ανήμπορο δάκρυ

που ξεφεύγει σιωπηλά,

σε εκείνο το μυστικό δάκρυ

που μένει στο μάγουλο,

ο χαμένος, ο αγνοημένος,

αυτός που δεν ξέρει αν έχει αύριο

Σε αυτό, αποδίδω φόρο τιμής.

Τη μοναξιά την κάνουν πάντα άλλοι,

αυτοί που υπόσχονται ότι θα είναι εκεί 

και μετά φεύγουν. 

Οι φράσεις που λέγονται σε στιγμές

θολωμένου πάθους, 

μετατρέπονται σε σκόνη 

όταν η μονοτονία περνά μέσα τους. 

Το πέρασμα του χρόνου είναι αμείλικτο, 

όλα φθείρονται, δεν υπάρχει αγάπη που επιβιώνει από μια τέτοια δύναμη καταστροφής. Μέσα στο ανθρώπινο πνεύμα πάντα ο προδομένος είναι ο εαυτός μας. 

Παραμελεί τη διαίσθησή του, 

ξεχνά τα δρομολόγιά του, 

αθετεί τον λόγο του. Πρέπει να το αποδεχτείς. Κάθε λέξη είναι κούφια, ψευδή. 

Η αγάπη δεν ήταν ποτέ το θεμέλιο της αλήθειας. Αναπτύσσεται σε ψευδαισθήσεις εκεί που 

ο χρόνος αποχρωματίζεται.

Δεν θυμάμαι.

 Δεν θυμάμαι το χρώμα της χαράς

μόνο τη σιωπή της νύχτας

να ξεθωριάζει στις σκιές

φυγαδεύοντας τα εφήμερα 

σε ένα δάκρυ που κοιμάται.

Δεν θυμάμαι μια ανατολή

μόνο το χτύπημα 

ενός παγωμένου ρολογιού,

και το κάψιμο της βροχής 

να χτυπάει το πρόσωπό μου,

τις πληγές της νοσταλγίας μου.

Δεν θυμάμαι τη γεύση της τρυφερότητας

μόνο αυτό το διψασμένο όραμα 

κλέβοντας τις χαμένες μου επιθυμίες,

και οι ετοιμοθάνατοι στίχοι έρημοι

στους μαραμένους πάπυρους της ψυχής μου.

Δεν θυμάμαι την αρετή ενός συναισθήματος,

μόνο απροσεξία και δόλο,

τις κραυγές μας που τραβάει ο άνεμος

και η έρημη ματιά της αγάπης

θυσιάζοντας την εύθραυστη ελπίδα μου.

Δεν θυμάμαι την αύρα ενός βλέμματος

μόνο την αιώνια έκλειψη της λαχτάρας μου,

τα άψογα φτερά των ονείρων μου

λερωμένα από τη σκληρότητα της λήθης,

και το σκοτεινό ψέμα μιας υπόσχεσης.

Χθες κάναμε απλά σιωπή.

 Γύρω μας ένας διχασμένος χρόνος

λέξεις χτυπήματα που απειλούν

την πτώση μας.

Θραύσματα μνήμης διεσπαρμένα.

Πληγωμένα περιστέρια

ανάμεσα σε αιμοσταγείς λύκους

ανάμεσα από σκυφτές ανάσες

στην αναμονή της συμφωνίας

των σιωπηλών δέντρων.

Χθες κάναμε απλά σιωπή.

Σήμερα την λιθοβολούμε.

Αύριο την κάνουμε κτήμα μας.

Το σκοτάδι και η τέφρα κρύβει ένα όνομα

ένα παιδί που ήθελε να γίνει άγγελος

αλλά σήμερα κατέληξε στους βοσκότοπους

της λήθης.

Χθες απλά ήμασταν ένα παρελθόν χωρίς τοπίο

ένα παλιό διάλειμμα.

Μια νύχτα, μια στιγμή

και πέρα μακριά αδειάζουν οι κραυγές.