Μια άλλη μέρα τελειώνει
και ένα μαχαίρι τρυπάει
τους ψίθυρους του ανέμου, των λέξεων
που λένε τα φύλλα σιωπηλά.
Σε εκείνο το ανήμπορο δάκρυ
που ξεφεύγει σιωπηλά,
σε εκείνο το μυστικό δάκρυ
που μένει στο μάγουλο,
ο χαμένος, ο αγνοημένος,
αυτός που δεν ξέρει αν έχει αύριο
Σε αυτό, αποδίδω φόρο τιμής.
Τη μοναξιά την κάνουν πάντα άλλοι,
αυτοί που υπόσχονται ότι θα είναι εκεί
και μετά φεύγουν.
Οι φράσεις που λέγονται σε στιγμές
θολωμένου πάθους,
μετατρέπονται σε σκόνη
όταν η μονοτονία περνά μέσα τους.
Το πέρασμα του χρόνου είναι αμείλικτο,
όλα φθείρονται, δεν υπάρχει αγάπη που επιβιώνει από μια τέτοια δύναμη καταστροφής. Μέσα στο ανθρώπινο πνεύμα πάντα ο προδομένος είναι ο εαυτός μας.
Παραμελεί τη διαίσθησή του,
ξεχνά τα δρομολόγιά του,
αθετεί τον λόγο του. Πρέπει να το αποδεχτείς. Κάθε λέξη είναι κούφια, ψευδή.
Η αγάπη δεν ήταν ποτέ το θεμέλιο της αλήθειας. Αναπτύσσεται σε ψευδαισθήσεις εκεί που
ο χρόνος αποχρωματίζεται.