Γέμισες όλη μου τη ζωή
με ψευδαίσθηση,
πήρες το κορμί μου
ελέγχοντας τις αισθήσεις μου
και η ψυχή μου μένει άφωνη.
Η σιωπή του κενού
κάλυψε τα μάτια μου
με το πέπλο των αμφιβολιών.
Θα σώσω τα όνειρά μου
στις εσοχές του μυαλού μου
και τα χέρια μου σαν δύο φτερά
θα με προστατέψουν από την εγκατάλειψή σου.
Η μοναξιά κλαίει όταν αντανακλάται
στο σπασμένο καθρέφτη
των αναμνήσεών σου,
και η θλίψη υφαίνει
εύθραυστες ελπίδες.
Οι ψευδαισθήσεις του αύριο
ψεύδονται χαμένες,
μετατρέποντας τη μοίρα μου
σε δάκρυα και πόνο.
Η μνήμη μου με γδύνει
με το άγγιγμα της σιωπής
η φωνή σου επιστρέφει
τους παραμορφωμένους ρυθμούς
των οραμάτων μου.
Σε ζωγραφίζω στις σκιές
και βρίσκω τη ζεστασιά σου
στον νυχτερινό αναστεναγμό.
Ασημένιες ίνες του φεγγαριού
χαζεύουν τα παράθυρά μου
Η επιθυμία γίνεται ήρεμη,
και αποκοιμιούνται οι ψυχές μας.