Δεν θυμάμαι το χρώμα της χαράς
μόνο τη σιωπή της νύχτας
να ξεθωριάζει στις σκιές
φυγαδεύοντας τα εφήμερα
σε ένα δάκρυ που κοιμάται.
Δεν θυμάμαι μια ανατολή
μόνο το χτύπημα
ενός παγωμένου ρολογιού,
και το κάψιμο της βροχής
να χτυπάει το πρόσωπό μου,
τις πληγές της νοσταλγίας μου.
Δεν θυμάμαι τη γεύση της τρυφερότητας
μόνο αυτό το διψασμένο όραμα
κλέβοντας τις χαμένες μου επιθυμίες,
και οι ετοιμοθάνατοι στίχοι έρημοι
στους μαραμένους πάπυρους της ψυχής μου.
Δεν θυμάμαι την αρετή ενός συναισθήματος,
μόνο απροσεξία και δόλο,
τις κραυγές μας που τραβάει ο άνεμος
και η έρημη ματιά της αγάπης
θυσιάζοντας την εύθραυστη ελπίδα μου.
Δεν θυμάμαι την αύρα ενός βλέμματος
μόνο την αιώνια έκλειψη της λαχτάρας μου,
τα άψογα φτερά των ονείρων μου
λερωμένα από τη σκληρότητα της λήθης,
και το σκοτεινό ψέμα μιας υπόσχεσης.