Γυμνή έρχεται η νύχτα
των φαντασμάτων και της μνήμης
εκεί που οι λέξεις δεν μπορούν
να γεφυρώσουν το χάσμα.
Εκεί που ο γκιώνης θρηνεί.
Όταν τα χείλη της λήθης μας θυμούνται
τότε εσύ και εγώ θα είμαστε
φιλιά από άλλους εραστές,
στην παραλία όπου ξεχάσαμε το σώμα μας.
Ζωή, ήπιαμε σαν παιχνίδι
στα χείλη της νύχτας,
σαν ένα φιλί που άρπαξε
και που ξετυλίγει την ημέρα,
με τόση βιασύνη
όσο το αίμα που κυλούσε στις φλέβες μας.
Ζωή, που ήταν πάντα εκεί,
πίσω από όνειρα και χίμαιρες,
αλλά ήταν σιωπηλή
και αφού μας είδε,
κορόιδεψε , τις αδεξιότητες
και τους φόβους μας.
Ζωή, που δεν σταματά να συμβαίνει
και που μας στερεί τον χρόνο να ζήσουμε
και να προσπαθήσουμε να τον καταλάβουμε.
Ζωή, που δεν είχε έρθει
και ξαφνικά, είχε φύγει.