Πολυετή δέντρα,
φύλακες της σιωπής.
Άπλωσαν τα ανοιχτά τους χέρια,
μαζεύουν τα παλιά φύλλα του χρόνου,
τις ανώνυμες θλίψεις,
ξερά δάκρυα
και όνειρα χαμένα στο τραγούδι του ανέμου.
Έχουν σχηματίσει μια πυρά, η οποία ανεβαίνει στο σύμπαν
να είναι προσευχή και περιστέρι επιστροφής.
Κοπάδι πουλιών, χαϊδεύουν το ηλιοβασίλεμα.
Άγγελοι της αθωότητας,
χρωματίζοντας το μπλε σταχτί γκρι.
Μοναχοί, αλχημιστές της ερήμου και της μοναξιάς.
παρακολουθούν την πτήση της αμφιβολίας,
το κοίλωμα της δυσπιστίας
και το δηλητήριο της μανίας.
Σπρώχνουν, παίρνουν θήραμα,
Λευκά σύννεφα, μάγοι της φαντασίας.
Στρατιώτες του ανέμου, οικοδόμοι της ειρήνης.
Διαισθάνονται τη λέξη που πονάει
τον κεραυνό που χτυπά,
το βέλος που κυνηγά
και τη σφαίρα που σκοτώνει.