Η αλήθεια χάθηκε.
ανάμεσα σε σκιώδεις γωνίες.
και σχισμένες σιλουέτες.
Εδώ η θλίψη ήρθε νωρίς
το γκρι ανθίζει.
Δειλές μεταφορές,
λέξεις κρυμμένες σε μια μοναχική γωνιά.
Πονετικές σιωπές
που παρέμειναν σιωπηλές.
Ξανά από τις στάχτες γεννιέται μια μέρα,
από δάκρυα μεγαλώνει η ζωή.
Μέρα και νύχτα ακολουθούμε
ο ένας τον άλλον με μια κραυγή
που τα αυτιά μου δεν μπορούν να αντιληφθούν.
Η πόλη,
γεμάτη διαλείποντα φώτα,
βασανισμένες κραυγές, αθετήσεις υποσχέσεων.
Σταγόνες φωτός διέσχισαν την ψυχή μου
εκεί που ανθρώπινα σκέλεθρα μοιράζονται
την τελευταία στιγμή της νύχτας.
Ένα παραληρηματικό τσίρκο
που με πήγαινε στα βαθύτερα επίπεδα της ανθρώπινης κατάθλιψης.
Όλα πονάνε
σε αυτό το
μαρτύριο του αποχαιρετισμού
εκεί που
η παγωμένη φωτιά είναι νοσταλγία.
Μια φλόγα που αναζωπυρώθηκε από μια ακατοίκητη σιωπή,
εκεί που οι στάχτες της ζωής πετούν με τον άνεμο...