Οι ξεχασμένες στιγμές
του χθες που έχει ήδη φύγει,
ζουν ακόμα και σήμερα
από τα αργά μου πρωινά
στο κενό του τίποτα,
είναι απλοί φόβοι που σπάνε
τις σκουριασμένες αλυσίδες
της σιωπής.
Είμαι εκεί για να ψάξω
ένα ξεπερασμένο φιλί
ένα άνυδρο χάδι
που έχει αποκοιμηθεί,
στα φτερά της αίσθησης
που με ενθαρρύνει να περπατήσω,
ακολουθώντας με ενθουσιασμό,
αυτά τα κουρασμένα ίχνη
που σηματοδοτούν τον λαβύρινθο
των χαμένων μου ονείρων.
Σαν φτερά σιωπής που μεταφέρουν
τα μυστικά μου, οι ήλιοι μου,
οι επιθυμίες μου, οι τύψεις μου έχουν ήδη φύγει,
τυλίγοντας εδώ στην ψυχή μου τη στάχτη ενός κακού ονείρου,
Κατευθύνονται προς το πουθενά,
παρακαλώντας για παρηγοριά και συγχώρεση
σε χρόνους μιας αναμονής
και χρόνους μιας απόρριψης.