Μια στιγμή μπορεί να είναι αρκετή
να χαράξει το μονοπάτι
στο ρολόι της ύπαρξής μας
εκεί που βρέχει απουσίες
σπασμένες φωνές
πληγωμένες ψυχές
στη μοναξιά της μήτρας.
Καμένες ώρες πέρασαν
μέσα από τυφλά μάτια.
Θόρυβοι που κρύβουν το κενό
παιδιά με θάνατο στα μάτια.
Και παντού διάχυτο ένα διαφανές αίμα
των ψυχών που αιμορραγούν
στην σκιά ενός θεού που παρακολουθεί
ασταθής
και απολαμβάνει αθόρυβα την ήττα του.
Η πληγή των σωμάτων
η τελευταία φωτιά που καίει τη συνείδηση
και ο ίλιγγος χάθηκε στην απέραντη σιωπή.
Και όσοι επιστρέφουν βρίσκουν τα βήματα
τα άηχα ίχνη της αναπνοής και της στάχτης.