Ονειρεύομαι τη μέρα μου με μπλε χρώμα.
Βλέπω την ελπίδα απλωμένη πάνω στη θάλασσα
Εκεί που τα πάντα γίνονται ξανά φως
εκεί που σπάνε τα ξόρκια και μπαίνουν βαθιά
μέσα μας.
Η ψυχή μου επαναλαμβάνει το τραγούδι της λήθης.
Ο άπειρος χώρος στον οποίο δεν είσαι
είναι πρόκληση
με τόσο πολύ χρόνο που έφυγε.
Οι αναμνήσεις καταρρέουν
και οι βωμοί καταρρέουν
στο μυστικό νήμα αναμνήσεων.
Περιπλανώμενος κύκλος
από πολλούς που έφυγαν
Πακέτο κληρονομιών και νοσταλγίας
που έχουν απομείνει σε μελάνια μνήμης.
Ποιος δεν έχει πεθάνει
αρκετές φορές σιωπηλά
ή κάτω από το άγγιγμα
μιας ζεστής ακτίνας ήλιου;
Η πλάγια λέξη περπατάει μαζί μου
μέχρι να χαθεί
σε εκείνη τη σκοτεινή ηχώ από πυριτόλιθο
που καθορίζει την ελπίδα.
Πλάγια ρίχνω θρήνους στη λήθη!
Ανακαλύπτω ξαφνικά τον εαυτό μου
στο ρυθμό μιας σπείρας
και τα τραγούδια έχουν χέρια
και χαϊδεύουν τα όνειρά μου
και οι ουτοπίες γδύνονται
στην ηλικία των ωρών
και είναι αυτό το κάτι που μένει
στις κενές ώρες
της αϋπνίας και των ελπίδων.