Υπάρχουν χώροι απογύμνωσης
που κατοικούν στην σιωπή.
Υποταγή στην εξορία της μνήμης.
Υποτονικές ανάσες.
Λέξεις με το βάθος
ενός λάκκου.
Μια γκρίζα απόχρωση της νεκρής σιωπής.
Χέρια που ζωγραφίζουν όνειρα
όταν κοιμάται η νύχτα.
Στίγματα σιωπηλά σε ένα κενό
καμβά ζωγραφικής.
Σαν αστραπή που σκίζει το σκοτάδι
για να γίνει ακόμα μεγαλύτερη η σκιά
όταν πεθάνει το όνειρο.
Οι ώρες σταμάτησαν
στον ακούσιο θάνατο ενός ρολογιού.
Τότε πέφτουν τα ονόματα
και θα μείνουν μόνο τα χείλη
αβέβαια, απελπισμένα
αθόρυβα στην μνήμη για να γράψουν ξανά
έρχεται ένας νέος χειμώνας.