Έχτισα ψευδείς ψευδαισθήσεις
και εύθραυστα θεμέλια
που έσπασαν από φόβο γιατί δεν υπολόγισα,
όταν η ζωή μου έδωσε
μόνο τυφλά μονοπάτια.
Ανέβηκα στη σκαλωσιά,
αναζητώντας την κατεύθυνση
των χιμαιρικών μου ονείρων
τραβώντας μια διέξοδο.
Αμφίβολο και κρύο σκοτάδι
θολώνουν τα μαραμένα αποτυπώματα
από τη ζέστη των χαδιών σου
και να γίνει στάχτη
η γεύση της ψευδαίσθησης
και τα φιλιά σου,
αφήνοντας ίχνη λήθης
που καρφώθηκαν άγρια,
βαθιά μέσα στο στήθος μου.
Τώρα η πένα μου αυλακώνει την πληγή,
άνοιγμα απουσιών και ποινών
τρομάζοντας τα συναισθήματά μου.
Δεν μπορώ να βρω την ουσία
που μου πρόσφερε η ψυχή σου,
ούτε η ακινησία της αυγής
στο φως του βλέμματος σου
η φωνή σου έχει σιωπήσει.
Η σιωπή έχει αποκοιμηθεί
και ήδη φεύγει κρυφά,
στα άκρα της ζωής
ανάμεσα σε μυστήρια χωρίς ηχώ
κρύβεται στην αύρα
ανάμεσα στις γραμμές
ενός μοναχικού σονέτου.