Οι καρδιακοί μου παλμοί
θλιβεροί απόηχοι αλυσίδων,
καθηλωμένοι στη μοναξιά
πεθαίνουν στις άκρες του τίποτα.
Η ουσία μου πεθαίνει θλιμμένη,
χωρίς τα χάδια σου,
και το άρωμα του δέρματός σου
εξαντλείται σαν ποίηση,
σαν ένα ροδοπέταλο
που έχει ήδη μαραθεί
τυλιγμένο σε μια ψευδαίσθηση,
χάδια χωρίς πάθος.
Το άκρο της λήθης με εισβάλλει,
συ λογιζόμενος τον λόγο των απουσιών σου,
παίρνοντας το νόημα από τη ζωή μου.
Με τη σιωπή όταν με αγγίζει η ουσία σου,
η λήθη με καταστρέφει
και δεν αντέχω το συναίσθημα.
θέλω να πετάξω στα όρια της αβύσσου
όπου μπορώ να φωνάξω τον πόνο μου
και να μην υποφέρω από φόβο,
που κυριεύει την ψυχή μου.
Αν αρχίσει να ξημερώνει
και δεν σε έχω στην αγκαλιά μου,
αν το ηλιοβασίλεμα πεθαίνει
στη γκρίζα και αβέβαιη ομίχλη,
έλα και απελευθέρωσε τους φόβους
της ψυχής μου σύντομα,
βοήθησέ με να δω το φως
μέσα από την αλήθεια σου,
να ζεστάνω τα συναισθήματά μου
και να διορθώσω τα λάθη μου.
Απλά έλα...