Ξυπόλητα χάδια
απογυμνωμένα φιλιά
κενές αγκαλιές
λαχτάρα για λευκά όνειρα.
Η νύχτα αποκοιμιέται
και ένα κολιέ με πορφυρές ανατολές
ακολουθώντας την ηχώ του ανέμου
και δεν χτυπούν τον ήχο
της φωνής σου που έχει χαθεί,
μα βρίσκουν μόνο
τις στάχτες της λήθης.
Η ελπίδα νικήθηκε
φεύγει σιωπηλά,
ρίχνει τις σκιές της
παγώνει σε μια στιγμή
τη ουτοπία μιας στιγμής
ενώ κατευθύνει τη νοσταλγία,
εκεί που η ψυχή δεν ονειρεύεται πια
εκεί που η ελπίδα εγκαταλείφθηκε
οι υποσχέσεις δεν τηρήθηκαν
και ο σταυρός της κούρασης μας
στη λήθη χαμένος.
Η αλήθεια που κλαίει απουσιάζει
η αγάπη πνίγεται ανάμεσα στα πέταλα της λήθης
και η ψευδαίσθηση
δαγκώνει το χαμένο χθες.