Δύσβατο το μονοπάτι στην άκρη της μνήμης.
Χαμένα σώματα
σε ανώνυμες μέρες
μαραμένες νύχτες
στην μέση της ομίχλης.
Το φως αργυρό γκρι μέσα στις σκιές
αψηφά την φωτεινότητα του
ηλιοβασιλέματος.
Αυτή η σιωπή μας είναι φτιαγμένη
από ατσάλι.
Από αφρό, αλάτι και φωτιά.
Η σκιά μιας άλλης φωνής
αντηχεί στην μνήμη
μια συνενοχή και κενή αδράνεια.
Αυτή η απουσία φωνής
είναι μια χούφτα από αποδράσεις.
Σβησμένες σιωπές.
Μια σκιά από τις πράξεις μας.
Απόντες ήχοι των βημάτων μας
και των κλεφτών παρουσιών.
Σύννεφα σέρνουν μια ανώνυμη σιωπή
νυχτώνει και ονειρεύομαι μια ακόμα
ανατολή του ήλιου μέσα σου...